هانری کربن (1903-1978)؛ یکی از برجسته‌ترین شرق‌شناسان و متفکرین قرن بیستم است. وی که از زمره شاگردان اتین ژیلسون و لویی ماسینیون به شمار می رفت پس از لویی ماسینیون، کرسی اسلام‌شناسی مدرسه کاربردی مطالعات عالی سوربن را تصدی کرد. او به همراه کارل گوستاو یونگ و مریچا ایلیاده و برخی دیگر از 1949 تا 1977 یکی از ارکانِ محفل "اِرانوس" به شمار می‌رفت. وی طی مدت بیش از سی سال استاد دانشگاه تهران و عضو موسس دانشگاه یوحنای قدیس اورشلیم به شمار می رفت.
هانری کربن دنیایی را برابر چشمانِ غرب گشود که تا آن روز کاملا ناشناخته بود: اندیشه معنوی عمیقِ عرفای بزرگ شیعی و فلسفه‌ای که در شرقِ دنیای اسلام -به ویژه در ایران- پس از مرگ ابن رشد بسط و توسعه یافته است. آثارش بر شناختِ تفکر معنوی اسلام متمرکز است، که در محتوا و فحوای سه مذهب توحیدی بسط و توسعه یافته‌است. و همچنین آثار او شامل بررسی های مفصل در مورد آیین‌ها و مناسک و نیز ترجمه و چاپ متون قدیمی منتشر نشده؛ چه به زبان عربی و چه به زبان فارسی می شود که شخصا آنها را از کتابخانه های ترکیه و ایران به دست آورده بود